POLIFOSKA

Kukurydza jest gatunkiem o bardzo dużym potencjale plonotwórczym, jednak do uzyskania maksymalnego plonu w danych warunkach siedliskowych niezbędne jest jej prawidłowe nawożenie. Podobnie jak w przypadku innych roślin uprawnych głównym składnikiem plonotwórczym jest oczywiście azot, nie mniej, aby kukurydza mogła wyprodukować wysoki plon dobrej jakości nie powinno jej zabraknąć również innych składników pokarmowych, zarówno tych pierwszo- jak i drugoplanowych. Nie uwzględnienie w jej uprawie dużych wymagań pokarmowych, bądź stosowanie nadmiernych ilości składników pokarmowych powoduje powstawanie chorób fizjologicznych prowadzących do zmniejszenia plonu oraz pogorszenia wartości odżywczych ziarna.

Regulacja odczynu przede wszystkim

Odczyn gleby ma istotny wpływ na warunki życia roślin w glebie – decyduje zarówno o właściwościach fizycznych, chemicznych jak i biologicznych gleby, dlatego zanim przystąpimy do jakichkolwiek działań, sprawdźmy czy gleba przeznaczona pod zasiew kukurydzy posiada odpowiednie pH. W stanowiskach kwaśnych większość składników pokarmowych jest słabo wykorzystywana przez kukurydzę. Zmniejsza się ilość dostępnego fosforu oraz magnezu, rośliny mają problem z pobraniem potasu, dodatkowo w warunkach gleb bardzo kwaśnych uaktywnia się toksyczny glin oraz mangan, które zakłócają wschody i rozwój młodych siewek kukurydzy.

Wapnowanie gleby pod uprawę kukurydzy jest konieczne jeżeli pHKCl gleby spadnie poniżej 5,5. Zabieg wapnowania najlepiej przeprowadzić pod przedplon lub zaraz po jego zbiorze - długi okres od zastosowania wapna do siewu kukurydzy pozwoli doprowadzić glebę do odpowiedniego odczynu. Nie zaleca się wysiewanie nawozów wapniowych przed uprawą przedsiewną kukurydzy. Jeżeli jednak z jakiś względów wykonamy go w tym okresie zabieg będzie mało skuteczny oraz może doprowadzić do:

  • zwiększonych strat składników pokarmowych (ulatnianie azotu do amoniaku, który jest toksyczny dla siewek kukurydzy, uwsteczniania fosforu do form nierozpuszczalnych)
  • pogorszenia warunków wilgotnościowych gleby (nawozy wapniowe wymagają głębokiego wymieszania z glebą – zabieg ten jest niewskazany przy wiosennej agrotechnice kukurydzy, dodatkowo nawozy w trakcie rozpuszczania chłoną wodę, co w przypadku braku opadów może doprowadzić do przesuszenia stanowiska).

Nawożenie zlokalizowane zapewni szybki start oraz wyrównane wschody

W fazie 3‑4 liści temperatura gleby (na głębokości siewu) zazwyczaj jest jeszcze na tyle niska (poniżej 12°C), że pobranie niektórych składników pokarmowych (zwłaszcza azotu i fosforu) przez ciepłolubną kukurydzę jest utrudnione, jednocześnie w tym okresie (3‑4 liści) rośliny rozpoczynają pobieranie składników pokarmowych z gleby (do fazy 3‑4 liści odżywiają się składnikami zawartymi w ziarnie). Aby zapewnić młodym roślinom odpowiednią ilość składników pokarmowych oraz zmniejszyć ryzyko niedoboru niektórych trudno pobieranych pierwiastków w trakcie siewu ziarna powinniśmy zastosować nawożenie zlokalizowane. Do tego typu nawożenia najlepiej wybrać nawozy zawierające fosfor w postaci dostępnego fosforanu oraz azot w formie amonowej (NH4 obniża pH w strefie korzenia przez co zwiększa się dostępność fosforu oraz innych nie mniej ważnych mikroskładników), czyli fosforany amonu np.: POLIDAP®, POLIDAP® TYTAN. Korzystny wpływ nawożenia startowego najlepiej jest widoczny wtedy, gdy nawóz startowy zostanie prawidłowo umieszczony w glebie, to znaczy 5 cm obok i 5 cm poniżej wysianego ziarna. Umieszczenie nawozu zbyt blisko ziarna zwiększa ryzyko zasolenia gleby, ogranicza pobieranie wody przez rośliny, a w skrajnych przypadkach może „popalić” materiał siewny. Obecnie pominięcie nawożenia startowego w agrotechnice kukurydzy uznawane jest za błąd, który przyczynia się do wzrostu kosztów uprawy i coraz częściej do obniżki plonowania, zwłaszcza w przypadku wystąpienia zimnej wiosny, kiedy to kukurydza ma utrudnione pobieranie składników pokarmowych, w szczególności fosforu.

Nawożenie zlokalizowane nie zastąpi nawożenia podstawowego – może je tylko uzupełnić!

Podstawą prawidłowego i racjonalnego nawożenia kukurydzy jest analiza gleby, czyli znajomość stanowiska pod względem zasobności w podstawowe składniki pokarmowe.

Ureguluj zasobność gleby w przyswajalny fosfor i potas

Kukurydza jest gatunkiem, który zdecydowanie bardziej woli korzystać z glebowych zasobów fosforu i potasu niż z bieżącego nawożenia tymi pierwiastkami. Stanowisko pod siew kukurydzy powinno charakteryzować się co najmniej średnią zasobnością w fosfor i potas, a najlepiej na granicy zasobności średniej i wysokiej (na glebach lekkich potas powinien mieścić się w wysokiej klasie zasobności). Na glebach ciężkich i średnich nawozy wysiewamy jesienią pod orkę, na glebach lekkich wiosną pod uprawki przedsiewne (7‑14 dni przed siewem kukurydzy). Kukurydza wykazuje dużą wrażliwość na niskie temperatury, w związku z powyższym ważne jest, aby fosfor zawarty w nawozach był w formach dobrze rozpuszczalnych. Dzięki temu zapewnimy dostępność tego składnika dla roślin w okresach krytycznych. Mając na uwadze fakt, ze kukurydza pobiera 3-krotnie więcej potasu niż fosforu do uzupełnienia glebowych zasobów tych pierwiastków najlepiej wykorzystać nawozy kompleksowe tj.: POLIFOSKA® PETROPLON, POLIFOSKA® PLUS, POLIFOSKA® 5, POLIFOSKA® KRZEM (w uprawie bez obornika), POLIFOSKA® 6 (w uprawie na oborniku) Zaspokojenie potrzeb pokarmowych względem tych pierwiastków wpływa na prawidłowe zawiązywanie i zaziarnienie kolb oraz nalewanie nasion.

Ważne: Utrzymanie odpowiedniej zasobności gleby w fosfor i potas jest procesem długotrwałym oraz złożonym i nie powinniśmy go rozpatrywać tylko w odniesieniu do konkretnej uprawy, ale do całego zmianowania. W tym procesie bardzo ważny jest sposób zagospodarowania resztek roślinnych. Wiadomym jest, że większość pobranego przez rośliny fosforu kumulowane jest w ziarnie, a potasu w słomie. Pozostawiając słomę na polu, potrzeby nawozowe roślin względem fosforu mogą być wyższe niż względem potasu. W takich warunkach nawożenie fosforem przeprowadzamy pod każdą roślinę w zmianowaniu, a potasem w pierwszej kolejności pod rośliny wymagające np. kukurydzę, rzepak. Gdy słomę zbieramy, nawożenie fosforowo-potasowe w zależności od potrzeb i zasobności gleby stosujemy pod każdą roślinę w zmianowaniu.

Określ potrzeby kukurydzy względem azotu

Kukurydza  na wyprodukowanie 1 tony ziarna plus odpowiednią ilość słomy potrzebuje od 25‑32 kg N. Gatunek ten bardzo dobrze wykorzystuje azot z nawozów organicznych, jednak gdy nie mamy możliwości nawożenia obornikiem czy gnojowicą, pozostają nam nawozy mineralne. W przypadku kukurydzy, oprócz odpowiedniej dawki niezwykle istotny jest dobór odpowiedniego nawozu oraz termin jego zastosowania. 50‑70% planowanej dawki azotu powinniśmy zastosować przedsiewnie, resztę pogłównie do fazy 4‑6 liścia. Z podaniem drugiej dawki azotu nie zwlekajmy, gdyż od fazy 6‑8 liścia rozpoczyna się intensywne pobieranie składników pokarmowych przez rośliny, w tym azotu. Niedobór tego pierwiastka w tym okresie powoduje zahamowanie wzrostu i rozwoju młodych siewek oraz redukcję ilości zawiązków ziarna w kolbie. Wybierając nawóz azotowy warto wiedzieć, że:

a)  wysianie azotu do gleb o odczynie zbliżonym do obojętnego lub zasadowych, a także do świeżo wapnowanych lub o wysokim odczynie (pH w 1MKCl powyżej 6,3- 6,5) prowadzi do strat azotu z gleby poprzez ulatnianie się lub wymywanie. Wielkość tych strat zależy w dużej mierze od właściwości gleby, jej odczynu, aktywności mikrobiologicznej oraz uwilgotnienia.

b) nawozem, który najlepiej sprawdza się w nawożeniu kukurydzy jest mocznik. Im lżejsza gleba, tym efektywność mocznika jest większa.

c)  na glebach bardzo ciężkich równie efektywna jak mocznik jest saletra amonowa jednak:

  • przedsiewne lub zbyt wczesne podanie formy azotanowej (3‑4 liść) powoduje powstawanie nadmiaru cytokin w roślinie, które przyczyniają się do silnej redukcji systemu korzeniowego oraz nadmiernego wzrostu masy nadziemnej,
  • redukcja systemu korzeniowego prowadzi do słabszego pobierania pozostałych składników pokarmowych oraz do obniżenia odporności na niedobory wody w glebie,
  • szybki rozwój masy nadziemnej prowadzi do silnego uwodnienia cytoplazmy i do rozrzedzenia soków komórkowych, zwiększając tym samym wrażliwość roślin na niskie temperatury,
  • szybki transport tej formy azotu z korzeni do liści (z pominięciem wbudowania N w aminokwasy) powoduje żółknięcie wierzchołków liści,
  • saletra amonowa wysiana w fazie 6‑8 liści może powodować, że granule nawozu będą się zbierały w lejkach liściowych, w których znajduje się woda opadowa i stworzy się toksyczny roztwór uszkadzający rośliny.

Nie zapomnij o magnezie i siarce

Pobranie azotu z gleby i przetworzenie go w plon nie jest możliwe bez odpowiedniego odżywienia roślin tymi pierwiastkami. Gleba przeznaczona pod siew kukurydzy powinna się charakteryzować co najmniej średnią zasobnością w przyswajalny magnez – w takich warunkach i przy braku nawożenia naturalnego oraz organicznego powinniśmy stosować nawożenie w takich ilościach (średnio 20‑100 kg MgO/ha), aby pokryły 25‑75% potrzeb pokarmowych roślin względem tego pierwiastka. Im mniejsza zasobność gleby, tym większe dawki magnezu. Jeżeli gleba jest bardzo zasobna w Mg rośliny dokarmiamy tylko dolistnie. Z kolei nawożenie siarką (nie więcej jak 10% dawki azotu, przedsiewnie lub we wczesnych fazach rozwojowych) wykonujemy zwykle „przy okazji” dostarczania innych składników, m.in. w trakcie doglebowego nawożenia magnezem w formie siarczanu. Pamiętajmy, że rośliny bardzo słabo pobierają siarkę przez liście.

Mikroskładniki stosuj profilaktycznie

W kukurydzy najważniejszym mikroskładnikiem jest cynk, następnie bor, a później, w zależności od odczynu gleby: miedź, mangan i molibden. W praktyce rolniczej nawożenie mikroskładnikami dotyczy tylko cynku i boru, gdyż gleby w naszym kraju są ubogie w bor, a wymagania kukurydzy względem cynku i wrażliwość na jego niedobór są bardzo duże. Pierwiastki te możemy dostarczyć roślinom doglebowo lub dolistnie. Ta druga metoda jest bardziej efektywniejsza, mniej kosztowna i można ją stosować od wschodów aż do wytworzenia przez rośliny 8‑10 liści. Najlepsze rezultaty uzyskamy, gdy zabieg dokarmiania cynkiem wykonamy w fazie 6‑8 liści. Z kolei dokarmianie dolistne borem wykonujemy 2‑3 krotnie w trakcie wegetacji, ostatni raz możliwie jak najpóźniej, aby zwiększyć żywotność pyłku i zapewnić lepsze zapylenie – unikamy wówczas zjawiska zwanego szczerbatością kolb.

Oceń poradę

© 2014-2024 Grupa Azoty Police | Created by Empressia
polifoska.pl