Groch siewny

Pozostawia w glebie resztki pożniwne zawierające około 15‑20 kg P₂O₅, 25 60- 80 kg K₂O i 50 -80 kg N na 1 ha. Uprawa grochu poprawia stan fitosanitarny gleby poprzez zwiększenie mikrobiologicznej aktywności gleby oraz właściwości fizyczne gleby poprzez dobrze rozwinięty system korzeniowy.

Bobik

Pozostawia po sobie 4‑5 ton resztek pożniwnych zawierających około 70 kg N, 15‑20 kg P₂O₅ i 40 60‑80 kg K₂O. Rośliny bobiku mają dobrze rozwinięty system korzeniowy, który drenuje glebę poprawiając jej właściwości fizyczne i chemiczne. Bobik posiada zdolność do pobierania składników pokarmowych z trudno dostępnych związków oraz z głębszych warstw, przez co uruchamia nieprzyswajalny dla zbóż fosfor i potas.

Łubiny (żółty, wąskolistny)

Po zbiorze łubinów na polu pozostaje około 3,5 - 5 t/ha resztek pożniwnych łącznie ze słomą zawierających średnio 45‑70 kg N/ha, 15‑20 kg P₂O₅/ha, 55‑80 kg K₂O/ha, 45‑60 kg CaO/ha, 8‑15 kg MgO/ha. Łubiny wytwarzają bardzo silny korzeń palowy, który bardzo głęboko drenuje glebę i pobiera składniki pokarmowe i wodę z głębszych warstw. 

Gryka

Posiada stosunkowo małą wartość przedplonową, gdyż pobiera duże ilości składników pokarmowych z gleby, więc rośliny następcze powinny być intensywniej nawożone. Jednak gatunek ten wykazuje właściwości fitosanitarne - przeciwdziała występowaniu w glebie niektórych nicieni, dlatego jest dobrym przedplonem dla roślin zbożowych.

Uwaga na!

Gorczycę białą, gdyż silnie wyczerpuje glebę ze składników pokarmowych, dodatkowo, jeżeli po niej zaplanowany jest rzepak, istnieje duże niebezpieczeństwo rozpowszechnienia się chorób i szkodników występujących przez pokrewieństwo gatunkowe tj. kiła kapustnych, pchełki rzepaczanej czy śmietki.

Słonecznik - zwiększa ryzyko wystąpienia werticiliozy oraz zgnilizny twardzikowej w rzepaku uprawianym bezpośrednio po nim.

Aby uzyskać dobry plon należy zadbać o nawożenie

Każdy gatunek ma nieco inne wymagania pokarmowe i potrzeby nawozowe:

Facelia błękitna

Fosfor i potas stosujemy przedsiewnie w dawkach 40 - 60 kg P₂O₅ i 60‑80 kg K₂O na hektar. Nawożenie azotem najlepiej zastosować jednorazowo po wschodach facelii błękitnej w ilości około 30 kg N/ha.

Groch siewny

Na glebach ciężkich i średnich nawozy fosforowo-potasowe stosujemy jesienią i przykrywamy 10‑20 cm warstwą gleby. Na glebach lżejszych, gdzie istnieje obawa wypłukania składników, nawożenie tymi składnikami możemy wykonać wiosną przed siewem grochu. Przeciętne z plonem 1 t nasion wraz z odpowiednią masą słomy groch pobiera: 14 kg fosforu (P₂O₅), 30‑35 kg potasu (K₂O), więc dawki nawożenia fosforowo-potasowego dla grochu to: 730‑80 kg/ha P₂O₅ i 60‑160 100 kg/ha K₂O. Przed siewem grochu należy pamiętać także o dawce startowej azotu w ilości 20 do 60 kg N/ha. Jest on niezbędny w początkowym okresie wzrostu, kiedy nie wykształciły się jeszcze brodawki korzeniowe. Potem dzięki zdolności współżycia z bakteriami brodawkowymi groch korzysta z azotu atmosferycznego. Groch korzystnie reaguje na nawożenie mikroskładnikami, zwłaszcza borem, molibdenem i manganem.

Bobik

Z plonem 1 t nasion wraz z odpowiednią masą słomy bobik przeciętnie pobiera: 17 kg fosforu (P₂O₅), 40‑60 kg potasu (K₂O), więc na glebach o średniej zasobności optymalne dawki fosforu i potasu wynoszą 60‑80 kg/ha P₂O₅ i 140‑200 kg/ha K₂O. Rośliny bobiku podobnie jak inne rośliny bobowate współżyją z bakteriami brodawkowymi Rhizobium leguminosarum. Do czasu pąkowania, kiedy to następuje najintensywniejsza asymilacja azotu przez bakterie brodawkowe azot pobierany jest z nasion, a następnie z gleby, dlatego przedsiewnie powinniśmy zastosować od 30 do 60 kg N/ha.

Gryka siewna

Gryka z plonem 1 t nasion i odpowiednią ilością słomy przeciętnie pobiera 21 kg fosforu (P₂O₅) i 55 kg potasu (K₂O), Średnie dawki fosforu i potasu to 20‑60 kg/ha P₂O₅ i 40‑80 kg/ha K₂O i powinniśmy je stosować przedsiewnie. Azot w gryce należy stosować ostrożnie, gdyż może powodować nadmierny wzrost rośliny, a to z kolei skutkuje zmniejszeniem ilości ziarna. Niższe dawki azotu nieprzekraczające 40 kg N/ha wysiewamy w całości przedsiewnie, większe powinniśmy podzielić: 60% przed siewem, a reszta w fazie kwitnienia.

Łubiny (żółty i wąskolistny)

W nawożeniu łubinów stosuje się tylko nawożenie mineralne fosforem i potasem. Na glebach średnich i lekkich wykonuje się je pod orkę zimową, natomiast na glebach bardzo lekkich, gdzie występuje obawa wymycia części potasu – wczesną wiosną, przed uprawą przedsiewną. Z plonem 1 t nasion wraz z odpowiednią masą słomy łubiny przeciętnie pobierają 20 kg fosforu (P₂O₅) i 30‑35 kg potasu (K₂O), tak wiec fosfor należy wysiewać w ilości 30‑70 kg P₂O₅, a potasu 40- 120 kg K₂O/ha. Nie stosujemy nawożenia azotem, ze względu na obecność bakterii brodawkowych mających zdolność wiązania azotu z powietrza. Nie powinniśmy także stosować nawożenia obornikiem, gdyż zwiększa się wówczas ryzyko wylegania, nierównomiernego dojrzewania oraz przedłużenia wegetacji. Łubiny bardzo dobrze reagują na dolistne dokarmianie borem, manganem i molibdenem od fazy 7 liści właściwych.