Słoma obecnie jednym z cenniejszych źródeł materii organicznej w glebie. Zawiera duże ilości związków organicznych tj. celulozy, hemicelulozy czy ligniny, które przy pomocy bakterii i grzybów znajdujących się w glebie zmieniają się w związki próchniczne. Dodatkowo w trakcie jej rozkładu uwalniane są składniki pokarmowe niezbędne do rozwoju roślin. Dlatego tak ważne jest jej odpowiednie zagospodarowanie.

Samo przyorywanie resztek pożniwnych (ścierń i korzenie) nie odbuduje nam materii organicznej w glebie. Taki efekt da nam dopiero regularne przyorywanie słomy, pod warunkiem, że zostanie ona odpowiednio potraktowana.

Słoma zbóż zawiera duże ilości suchej masy i węgla, mało natomiast azotu. Węgiel zawarty w słomie stymuluje rozwój mikroorganizmów, które do swojego wzrostu i rozwoju wykorzystują nie tylko azot zawarty w substancji organicznej, ale również ten znajdujący się w glebie, czy dostarczony w nawozach mineralnych. Dlatego panuje powszechne przekonanie, że mikroorganizmy glebowe ograniczają dostępność tego składnika dla rozwijających się roślin.

Brak azotu zmusza mikroorganizmy do wiązania wolnego azotu atmosferycznego.

W glebie w dużych ilościach występują bakterie wiążące wolny azot z powietrza. Przy niedoborze azotu drobnoustroje intensywniej przekształcają słomę w substancje humusowe, czyli próchnicę, dodatkowo, aby przeżyć są zmuszone do wiązania azotu z powietrza. Jeżeli dostarczymy im ten składnik w formie mineralnej to owszem przyśpieszymy tempo mineralizacji słomy, ale wpłyniemy również na to, że bakterie "rozleniwią się" i nie będą chciały wiązać go z powietrza.