Obecnie buraki cukrowe znajdują się w fazie od 4. do nawet 8. liścia, co oznacza, że możemy dokarmiać je niezbędnymi mikroskładnikami, zwłaszcza borem.  

Pomimo, że bor jest pobierany przez buraka w niewielkich ilościach, pełni bardzo istotną rolę w rozwoju tej rośliny. Pierwiastek ten ze względu na to, że nie przemieszcza się w roślinie, objawy jego niedoborów w pierwszej kolejności będą obserwowane na młodszych częściach roślin w formie osłabienia wzrostu, więdnięcia pędów czy pękania liści. Ponadto, deficyt tego składnika powoduje wystąpienie choroby fizjologicznej jaką jest zgorzel liścia sercowego, czyli zamieranie stożka wzrostu, a w późniejszych okresach doprowadza do powstania rozległych dziur borowych w korzeniach, które są wrotami dla chorób grzybowych i bakteryjnych. Występowanie zgorzeli powoduje, że rozeta jest znacząco ograniczona, nie wytwarzają się nowe liście, a te już wytworzone, są poskręcane i skarłowaciałe. Ogranicza to znacząco powierzchnię asymilacyjną, przekładając się później bezpośrednio na mniejszy plon ogólny buraka i mniejszy plon cukru.

Bor podajemy od fazy 4. liścia

Dla wyprodukowania 10 ton korzeni wraz z odpowiednim plonem liści burak cukrowy potrzebuje jedynie 70 g boru. Pierwszą aplikację boru dolistnie stosujemy zapobiegawczo we wczesnych fazach rozwojowych buraka tj. w fazie 46 liści właściwych. Najlepiej jeśli zrobimy to przy użyciu nawozu jednoskładnikowego, który zawiera ten składnik w możliwie najwyższym stężeniu. Zabieg powinniśmy powtórzyć po dwóch tygodniach, do momentu zakrycia przez rośliny międzyrzędzi. Przy czym  na słabych stanowiskach oraz w latach suchych zaleca się zastosować również trzecią aplikację boru, gdyż  pierwiastek ten nie przemieszcza się w roślinie, a jego dostępność jest silnie uzależniona od wilgotności gleby.