Druga dawka azotu w rzepaku ozimym powinna być zastosowana na co najmniej 4 tygodnie przed kwitnieniem roślin. Opóźniona aplikacja nawozów azotowych  może mieć negatywny wpływ na szereg kluczowych czynników determinujących plon tej rośliny.

 W uprawie rzepaku ozimego kluczowe są obydwa terminy aplikacji azotu. Pierwszy, po ruszeniu wiosennej wegetacji, wspomagający odbudowę rozety i regenerację roślin po zimie oraz drugi aplikowany około 2‑3 tygodni po pierwszym, na co najmniej 4 tygodnie przed kwitnieniem rzepaku. Możliwość aplikacji azotu w jednej dawce zachodzi w przypadku, gdy mamy do czynienia z przedłużającym się brakiem opadów atmosferycznych w okresie wiosennym, bądź wystąpienia innych warunków niesprzyjających pobieraniu azotu, np. przedłużająca się zima. Jest to rozwiązanie korzystniejsze niż aplikacja azotu zbyt późno, która spowoduje zbyt dużą dostępność tego składnika w późniejszym okresie wzrostu roślin.

Konsekwencje wysiewu azotu zbyt późno

Opóźnienie wysiewu drugiej dawki azotu na plantacji rzepaku może przyczynić się do zwiększenia podatności roślin na wyleganie, opóźnić i wydłużyć czas kwitnienia, prowadzić do nadmiernego rozwoju wegetatywnego roślin tym samym ograniczając zapylenie niżej położonych kwiatów oraz przyhamować późniejszy rozwój łuszczyn. Ponadto, wysiew azotu zbyt późno w znacznym stopniu utrudnia zbiór oraz prowadzi do obniżenia plonowania roślin i pogorszenia parametrów jakościowych nasion.

Jaki nawóz zastosować?

O ile w pierwszej dawce bardzo istotna była forma azotu, w drugim terminie można stosować dowolną jego formę (można podać formę saletrzaną lub mocznik). Biorąc pod uwagę, iż dawka azotu powinna być połączona z dawką siarki, podczas wyboru nawozu należy wziąć pod uwagę nawóz zawierający w swoim składzie łatwo dostępną siarkę, np. POLIFOSKĘ 21.